Հայ ժողովուրդը հնուց ունեցել է իր բանահյուսությունը, որի նմուշները տարբեր ժամանակներում տարբեր ճանապարհներով մուտք են գործել գրականություն: Ժողովրդական բանահյուսության օգտագործման ամենամեծ ապացույցը Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմություն» երկն է, որտեղ պատմագիրը, երբեմն բառացի, երբեմն էլ
ստված՝ երկինք ու երկիր և բոլոր կենդանիներն ու բույսերը իր արարչական մի սոսկ խոսքով ստեղծելուց հետո՝ առավ անասունների ոտքի տակ ընկած հողից մի կտոր և նրանից ստեղծեց մարդուն։ Ստեղծեց նրան, որ սա սքանչանա իր վեհ գործերի վրա և փառավորե աստվածային անունը։ Եվ բնակավայր տվեց նրան Եդեմի դրախտը։
Վիլյամ Սարոյանը գրել է. «Գրեթե ամբողջ գիրքը քնարական բանաստեղծություն է: Սյուրմելյանի ոճը պարզ է և անսեթևեթ, ջերմ ու սրամիտ, և միևնույն ժամանակ լի քաղաքակիրթ ու խելացի մարդու թախիծով: Չեմ պատկերացնում մի մարդ, ով հիասթափվի այս գրքից: Այն պարունակում է լավագույն էջերը, որ երբևէ կարդացել եմ»: Լևոն- Զավեն Սյուրմելյանը մեկն էր այն բազում հայ երեխաներից, որոնք … More Լևոն- Զավեն Սյուրմելյան /levon-zaven-syurmelyan/ «Ձեզ եմ դիմում տիկիններ և պարոններ» ( «I Ask You Ladies and Gentlemen»
