Մի բան կա, որ ուզում եմ իմանաս: գիտես թե ինչ է, երբ նայում եմ բյուրեղյա լուսնին, կարմիր ճյուղերին դանդաղ աշնան` պատուհանից այն կողմ, եթե հպվեմ խարույկի անշոշափելի մոխրին կամ կնճռոտ մարմնին կոճղի, ամեն ինչ քեզ է հիշեցնում,

«Իմ ամենասիրելի, ամենամտերիմ, ամենաանհասանելի… Քո ժլատ տողերը, որքան շատ ջերմություն, սեր և կյանք են նրանք ինձ տալիս: Ես արդեն ամենևին չեմ հավատում, թե ինչ-որ տեղ կարող եմ պետք լինել, և հանկարծ քո անհաստատ, փութկոտ տողերը, բառերը… և դու կրկին համակում ես ինձ և հասնում ես սրտիս ու սկսում ես հեղափոխել այն, որը հափշտակում է ինձ … More Նամակներ Սուլամիթային