ԱՇՈՒՆ Մի անգամ, երբ լեռներից աշունն իջավ Երևան, և փողոցները դարձան շագանակա-ոսկեգույն, քաղաք ժամանեց ծաղրածուն: Չգիտեմ, գուցե նա սիրահարվեց մի երկարոտն ու թուխ աղջկա, իսկ գուցե դա ընդամենը հեքիաթ է… Բայց ճիշտ է այն, որ նա հեռացավ՝ աչքերը լցված աշնանային անձրևով… Թող աշունը ձեզ միայն ժպիտ պարգևի…
Երեկոյան, երբ սահմանին հասան, Նենա Դակոնտեն նկատեց, որ մատը, որի վրա հարսանեկան մատանին էր, շարունակում է արյունել: Լաքե եռեզր գլխարկին կոպիտ բրդյա ծածկոց գցած պարեկը կարբիդե լապտերի լույսի տակ ստուգեց անձնագրերը՝ մեծ ջանք թափելով, որպեսզի Պիրենեյներից փչող կատաղի քամին ցած չգլորեր իրեն: Չնայած երկու դիվանագիտական անձնագրերն էլ կարգին էին՝ պարեկը բարձրացրեց լապտերը, որպեսզի համոզվեր, որ … More Գաբրիել Գարսիա Մարկես «Քո արյան հետքը ձյան վրա»
Քո ամենախորքերից նայում է մեզ տխուր տղայիկը` ծնկած, ինչպես ես: Հանուն այն կյանքի, որ հոսելու է երակներով նրա մենք ագուցելու ենք մեր կյանքերն իրար: Հանուն այս ձեռքերի, թաթիկների քո աղջկա, մենք սպանելու ենք ու կառուցելու: Հանուն քո աչքերի` մի օր լայն բացված այս երկրի վրա, թաքցնելով արցունքներդ` հայտնված անակնկալ: Պետք չի, սիրելիս:
Բարև… Երբեմն ավելի լավ է թողնել ամեն ինչ այնպես, ինչպես որ կա: Քայլելով անդեմ միայնության մեջ` ամայի փողոցներում, ուր աչքերդ են նայում նախանձել ազատ քամուն, միայնակ աստղերին, իմաստուն արևին և անխոս լուսնին: Երբեմն մենք վախենում ենք կորցնել կամ ծախսել այն, ինչ ունենք: Չնայած ինչ էլ որ մենք անում ենք, և այն, ինչ մեզ հետ կատարվում … More Նամակ Պաուլո Կոելիոյից
Մեդիամանկավարժական բլոգ 